Op zaterdag 21 november vond de 18de editie van Blues in Schoten plaats. Laten wij zeggen dat dit in zeer moeilijke omstandigheden gebeurde. Normaal kunnen zij rekenen op een opkomst van 400 bezoekers, maar wegens de verslechterde covid-situatie kreeg de organisatie maar toestemming voor 150 gasten te ontvangen in hun CC De Kaekelaar. Daarbij komt nog dat onze regering vorige woensdag had beslist dat buiten een Covid Safe ticket ook nog een masker moest gedragen worden voor culturele activiteiten. De 150 tickets waren snel uitverkocht, maar toch waren er ticketeigenaars die besloten om thuis te blijven. De organisatie had de hoofdtribune ingekort en ook de dansvloer stond vol met tafels en stoelen zodat het nog een gezellige bedoening werd. Ook muzikaal kregen ze in Schoten een tegenvaller te verwerken. Opener Highway to the Blues annuleerde op de dag van het festival hun optreden wegens ziekte. Toch liet de organisatie de moed niet zakken en konden wij genieten van de 3 andere bands.

Eerste band die rond 20u aftrapte was Blue Riot Combo. Deze band heeft een minder conventionele bezetting, bestaande uit 2 gitaristen, zingende drummer en een harmonicaspeler. De zingende drummer is Serge Roegiest, een Antwerpenaar die ook bekend is als ‘Hoboken Slim’ en harmonica speelde bij talloze bluesbands zoals D-Regulators, Mighty Bandini Brothers en The Zoomatics. Bij Blue Riot Combo ruilde hij de harmonica voor drumsticks. De band trad ook op Duvelblues (2019), toen nog met een bassist. Deze werd in 2020 vervangen door gitarist Bart Mulder, die heel wat ervaring opdeed bij Keith Dunn Band, Little Hook, James Harman en Big Dave.

Blue Riot Combo staat garant voor no nonsense, old school Chicago blues. Tijdens de eerste 2 nummers stond de zangstem nog niet goed afgesteld, maar eens dit euvel verholpen, was het optreden best te genieten. De setlist bestond grotendeels uit covers. ‘Howlin’ For My Darling’, ‘Just Your Fool’ en ‘Bright Light, Big City’ zijn platgespeelde klassiekers, maar gelukkig waren er ook minder gekende pareltjes zoals Otis Rush’s ‘Sit Down’, Muddy Waters ‘Look What You Have Done’ en Elmore James’ ‘Cry For Me Baby’. Persoonlijk heb ik meer bewondering voor bands die hun eigen songs vertolken, maar als hun missie ‘de sfeer oproepen uit de Windy City van eind jaren ’50 was’ dan zijn de heren met vlag en wimpel geslaagd.

Als tweede band kregen wij Steven Troch Band geserveerd. De uit Mechelen afkomstige Steven Troch behoort samen met Big Dave en Steven De Bruyn tot onze absolute top qua harmonicaspelers. De laatste jaren bestaat zijn live band uit muzikanten van het Gentse muziekscene: Matt T Mahony op gitaar en Bernd Coene op drums. Vanavond waren deze heren niet beschikbaar en moesten Shakedown Tim en Dennis De Gier invallen. Het moet gezegd worden dat zij dit met verve deden. De vriendschap tussen Steven en Tim gaat al terug van de tijd toen ze België en Nederland veroverenden met Fried Bourbon. In 2014 gingen beide heren elk hun eigen weg. Steven speelde vanavond een ‘best of’ uit zijn 2 albums ‘Rhymes for Mellow Minds’ en ‘Nice ‘n’ Greasy’.

Hoogtepunten in de set waren o.a. het grappige ‘Long Long Beard’, het dansbare ‘Extra Extra’ en het virtuoos op harmonica gespeelde ‘Mister Jones’. Ook op chromatische harmonica overtuigde Steven tijdens ‘The Jinx Is On Me’ en ‘White Line Express’. Kenners weten dat Steven steeds ‘Nine Below Zero’, de enige cover uit de setlist, speelt en waar Tim deze keer met een prachtige solo het nummer naar een nog hoger niveau tilde. Ook de altijd charmante Liesbeth Sprangers zorgde met haar basswerk voor een vette groove. Eind maart 2022 mag de Steven Troch Band ons land vertegenwoordigen op de European Blues Challenge in Zweden. Schoten was veroverd, nu nog Malmö inpalmen.

Blues in Schoten heeft meestal een internationale act als afsluiter. Als het Amerikaanse touraanbod in coronatijden beperkt is, en je wilt toch een Belgische band met internationale klasse dan kom je al snel bij The Bluesbones uit. Dit vijftal bestaat uit topmuzikanten en hebben hun sporen in Europa al ruim verdiend. Zij werden 2de op de European Blues Challenge in 2017 en worden geregeld exclusief overgevlogen als headliner voor festivals in o.a. Polen, Denemarken, Frankrijk en Roemenië. Hun recente cd ‘Live on Stage’ werd zowel in de Britse als Amerikaanse Blues Charts nummer 1, iets waar zelfs de Amerikaanse toppers niet in slagen.

In hun bijna 10 jarige bestaansrecht heeft deze band een mooi oeuvre bij elkaar gepend. Zeker in de trage bluesballads hebben ze meerdere prijsbeesten. Vanavond kregen wij de slowbluesjes ‘I Try’, ‘I’m Still Your Man’ en ‘Sealed Souls’ te horen. Blueskenners weten dat gitarist Stef Paglia een topper is en hij speelde prachtige solo’s in o.a. ‘The End’, ‘The Witchdoctor’ en ‘I Try’.

Zanger Nico De Cock, steeds stemvast, was in een komische bui toen hij zijn belevenissen met vrouwen vertelde in de aankondigingen van ‘Find Me A Woman’ en ‘(She is) No Good For Me’. Ook zijn Barry White imitatie tijdens ‘She Got The Devil In Her’ was hilarisch.

En wat te zeggen van het virtuoze hammondwerk van Edwin Risbourg, hij liet het orgel gieren dat het een lieve lust was. Ook het funky New Orleans werk tijdens ‘Demon Blues’ bleek een kolfje naar zijn hand. De solide ritmesectie, met bassist Geert Boeckx en drummer Jens Roelandt, verdienen een eervolle vermelding en zijn de echte ‘backbones’ van de band. Na ruim 1u45 was het orgelpunt van hun set het lang uitgesponnen ‘Whiskey Drinking Woman’.

The Bluesbones, maar ook de 2 andere bands, bedankten het publiek en zeker ook de organisatie die ondanks de tegenslagen, besloot om het festival toch door te laten gaan. Het is onzeker wat er de komende weken nog gaat gebeuren in het live circuit, maar Blues in Schoten heeft ons een prachtige avond bezorgd en daar konden die vervloekte mondmaskers ons niet van weerhouden!

Kris Vermeulen

foto © Michel Verlinden

meer foto © Michel Verlinden